ဘယ်ရေပြင်မှာ
ဘယ်ဦးခေါင်းအတွက်
ဘယ်ရနံနဲ့ ဘယ်လိုကြာတို့
ဘာအဆင်းနဲ့ ဖူးပွင့်စေချင်တာပါလိမ့်...
အတွေးအိမ်ထဲ
ငြိတွယ်နေတဲ့လူငယ်ဘဝ
ဖေးမလို့ ကူလှည့်ပါ...
``ပညာတက်ဆိုတဲ့လူတွေ ဘွဲ့ဆိုတာကြီးတွေရဖို့
ပညာမတက်တဲ့လယ်ယာဦးကြီးတွေက
ဘဝရင်းပြီးပေးဆပ်နေကြရတာ´´တဲ့။
အိုစာလှတဲ့
စာသားတွေနဲ့
အတွေးအခေါ်တွေ
ကမ်းပြို ။
အယူအဆတွေ
လမ်းမှား...
လက်တွေ့ ဘဝတွေ
လွဲချော်...
``မအောင်မနေရ´´ဆိုပြီး
အတန်းပေးခဲ့ပုံက
တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းဆိုတာကြီးမှာ
မကျမနေရ ကျရမယ်ဆိုတာကြီးလား...
ဆရာတွေက
အ;အဆုံးလူ
ဖြစ်သွားသလို
တပည့်တွေက
အညံ့ဆုံးလူ
ဖြစ်သွားရတယ်။
ခေတ်ခါကြီးမှာ ပွဲစျေးဝင်ဖို့
မျက်နှာပန်းလှအောင် ငှါးရမ်းခဲ့ရတဲ့
လက်ဝတ်လက်စားလို စာသင်သားတစ်သိုက်
စာပေလောကအတွက် မလိုအပ်ဘူး...
ထောက်ပံ့မူ အပြည့်အဝ မရတဲ့
ထောက်ပံ့မူမျိုးနဲ့ ဘွဲ့ဆိုတာကြီးကို
မလိုချင်ဘူး...
လက်တွေ့ဆန်တဲ့လုပ်ဆောင်မူတွေနဲ့
ကြိုးစားနေတဲ့ကလေးတွေရဲ့
ပြုံးပန်းလေးတွေ မြင်ဖူးချင်တယ်...
ဝါသနာမှန်တဲ့ ရွေးချယ်မူမျိုးနဲ့
အောင်မြင်မူတေးသံတွေ နားဆင်စေချင်တယ်...
နေရာတစ်ခုရဲ့ထိုင်ခုံပေါ်မှာ
`ဆရာကောင်းတပည့် ပန်းကောင်းပန်´
လို့ခံယူပြီး အမြဲကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မူတွေ ရှိနေစေချင်တယ်လေ...
9.5.2016
No comments:
Post a Comment